Οι πρωτοφανείς επιλογές της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ έχουν πλήξει και θα συνεχίσουν να πλήττουν εργαζομένους, μισθωτούς και συνταξιούχους, το σύνολο των μικρομεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας. Από τη γενικευμένη κυβερνητική αναλγησία, δεν διασώθηκαν ούτε οι ένστολοι, οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων, της Ελληνικής Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής και του Λιμενικού Σώματος, οι οποίοι θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο την προσωπική τους ασφάλεια υπηρετώντας την κοινωνία. Ούτε βεβαίως οι συνταξιούχοι, οι απόστρατοι που αφιέρωσαν μια ζωή στο καθήκον και σήμερα τους στερείται το κεκτημένο δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Από την υπογραφή του Μνημονίου, η Κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε αλλεπάλληλες επιθέσεις στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των ενστόλων μας. Με την περικοπή επιδομάτων για εκτός έδρας και νυχτερινή υπηρεσία, το ετήσιο εισόδημά τους έχει μειωθεί από 3.000 έως 7.000 ευρώ. Στο ασφαλιστικό, αυξήθηκαν τα όρια συνταξιοδότησης στα εξήντα με σαράντα ολόκληρα χρόνια συντάξιμης υπηρεσίας, ενώ η επικουρική τους ασφάλιση οδηγείται στην οριστική διάλυση. Πέρα από την αυτονόητη ανθρωπιστική διάσταση, τίθεται και το ζήτημα της αποτελεσματικότητας όσων αναγκάζονται να υπηρετούν ενεργά σε σώματα με ιδιαίτερα απαιτητικές και αντίξοες συνθήκες εργασίας μέχρι τα εξήντα τους. Και βεβαίως, το σύνολο αυτών των «μεταρρυθμίσεων» πραγματοποιήθηκαν, όπως σε όλες τις περιπτώσεις, χωρίς καμία συμμετοχή των εργαζομένων, χωρίς κανένα διάλογο, χωρίς να ληφθεί υπόψη ούτε ένα από τα αιτήματα των ενστόλων.
Σε αυτές τις, θεσμοθετημένες πλέον, αδικίες, το τελευταίο διάστημα έρχονται να προστεθούν οι αδικαιολόγητες καθυστερήσεις που παρατηρούνται στην καταβολή των επιδομάτων για δεδουλευμένα εκτός έδρας και νυχτερινές υπηρεσίες στην Ελληνική Αστυνομία. Υπάρχουν καταγγελίες για πολύμηνες καθυστερήσεις, οι οποίες δυστυχώς, με δεδομένη πλέον την πρακτική της Κυβέρνησης να αιφνιδιάζει δυσάρεστα τους πολίτες, γεννούν εύλογες υποψίες για την πρόθεσή της να τα καταργήσει εξολοκλήρου. Η αδικία εις βάρος κάθε πολίτη έχει την ίδια αξία σε κάθε περίπτωση, ωστόσο τα σώματα ασφαλείας έχουν μία ιδιαιτερότητα: δεν έχουν ουσιαστικό μέσο αντίδρασης. Η ευσυνειδησία και το υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο ύψιστο λειτούργημα της προστασίας του πολίτη δεν τους επιτρέπει να απεργήσουν ή να εφαρμόσουν άλλο μέσο πίεσης. Και η Κυβέρνηση βασίζεται σε αυτήν την ευσυνειδησία για να εφαρμόσει εκβιαστικά την πολιτική της, καλώντας μάλιστα αυτά τα ίδια σώματα ασφαλείας να υπερασπιστούν τις επιλογές της απέναντι στο σύνολο μιας αγανακτισμένης κοινωνίας.
Σε μία περίοδο που η εγκληματικότητα καλπάζει είναι απορίας άξιο πώς αποτιμά η Κυβέρνηση την οφειλόμενη αμοιβή σε αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, σε μία κατηγορία επαγγελμάτων με υψηλό βαθμό επικινδυνότητας και θνησιμότητας, με αυξημένη σωματική και ηθική καταπόνηση, με άστατα ωράρια και διαρκείς μεταθέσεις. Ακόμα και αν αυτή η ανάλγητη Κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει το θέμα με ανθρωπισμό και ευαισθησία, οφείλει αν μη τι άλλο να το δει με όρους λειτουργικότητας και χρηστικότητας. Η βάναυση προσβολή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων υπονομεύει την ομαλή λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών, ένα αγαθό στο οποίο δεν υπάρχουν περιθώρια εκπτώσεων.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου